Smart as you can be...
Blijf op de hoogte en volg Jamie
04 Juni 2014 | Suriname, Paramaribo
Op zaterdag 31 mei was het zo ver, ik ging samen met de meiden uit mijn huisje, de moeder en buurvrouw van Yvonne naar berg en dal en naar een goudmijn. Jozef kwam ons vroeg in de ochtend ophalen zodat we vroeg bij de kabelbaan waren. Onderweg was het continu aan het regenen. Ik zag het al helemaal voor me dat we niet meer gebruik mochten maken van de kabelbaan.
Toen we aankwamen begon het zonnetje te schijnen. We hebben eerst gegeten en daarna kregen we een korte uitleg over hoe zo een kabelbaan werkt. Op dat moment had ik er super veel zin in, ik was niet echt zenuwachtig. Het oefenen (remmen, draaien etc.) ging bij iedereen goed. Er werd ons nadrukkelijk verteld dat je bij aankomst van het volgende platform je voeten op moest tillen zodat je jezelf niet kon bezeren. Iedereen begreep het, we konden dus door naar het echte werk.
Om bij het eerste platform aan te komen moesten we een flinke bult op. Het begon toen wel te kriebelen. Helaas verdween het zonnetje toen ook en begon het een beetje te miezeren. De gids vertelde dat de kabel hierdoor wat gladder was waardoor we goed moesten remmen wanneer dit aangegeven werd. Nadat een aantal personen aan de beurt waren geweest, kon ik er niet meer aan ontkomen en was het mijn beurt.
Het was best spannend toen ik eenmaal aan die kabel hing. Door alle spanning en de snelheid waarmee ik aankwam voelde ik me net een soort Jane van Tarzan. Helaas was ik teveel met mijn gedachte daarbij waardoor ik vergat om mijn benen om te tillen. Het fijne was dat ik niet tegen een boom aan knalde maar het minder prettige was dat mijn rechter scheenbeen de klap op ving. Door alle adrenaline voelde ik geen pijn en ging ik weer verder naar de volgende kabel.
De stukken die we met de kabelbaan afgelegde waren super. Aan het eind durfde ik zelfs met mijn benen in de lucht en mijn armen los een stuk af te leggen. Toen voelde ik me geen Jane maar een aapje aan een liaan. Het was in één woord: GEWELDIG! Het stuk waarbij we over de Suriname rivier gingen was het mooiste gingen. Het was leuk, spannend en hoog tegelijk.
Na onze adrenaline boost gingen we door naar een goudmijn. De heenweg naar de goudmijn was een bumpy ride. Jozef vertelde dat zijn familie hier werkt en dat hij soms niet begrijpt waarom sommige jongens daar werken. Sommige zijn hoog geschoold en andere hebben een muziektalent. Ondanks dat hebben ze er alsnog voor gekozen om in een goudmijn te werken. Dit komt vaak omdat hun vader, broer, oom etc. in een goudmijn heeft gewerkt waardoor ze daar als kind mee op groeien. Ze maken lange en zware dagen. In de avond schijnt het wel altijd gezellig te zijn. Vooral als de vrouwtjes komen die aan het werk gaan omdat ze thuis een wasmachine nodig hebben. Op die manier kunnen zij namelijk een wasmachine kopen en hebben de mannen een leuke avond.
Nadat we twee uur rondgelopen hadden bij de goudmijn waren we al wat wijzer geworden over hoe zo een proces gaat. Ze mogen blij zijn dat ze nu zoveel machines hebben want voorheen deden ze het gewoon met de hand en schep. Echt ongelofelijk!
Eenmaal bij het beginpunt aangekomen begon mijn scheen veel pijn te doen. Achteraf heel logisch omdat ik een enorme bult op mijn scheen had gekregen. Hij was net zo groot als mijn knie. Jozef vroeg of hij een man met een grote buik moest roepen om mij te verzorgen. Ingrid gaf aan dat ik liever een man met een platte buik had. Dus zo gezegd zo gedaan. Er kwam een jongen met ijs en crème aanlopen en hij ging mijn been verzorgen. Op dat moment dacht hij dat het goed was om mijn bult te masseren. Ingrid heeft nog maar net geen verbrijzelde hand. Door de goede verzorging van die jongen gaf ik aan dat ik maar bleef slapen. Dit kwam heel fout over sinds er ook ander soort vrouwtjes blijven slapen maar dan om een andere reden. Ik schoot in de lach en zij ook. Toen de pijn grotendeels was weggezakt bedankte ik de jongens van de goudmijn en zijn we naar huis gereden.
Het was een hele leuke, spannende, pijnlijke en onvergetelijke dag!
-
04 Juni 2014 - 21:30
Mama:
Arme Jeemsz......Ik geef vanaf Arnhem een dikke kus op je been.....SMAK.... ik hoop dat de bult weggaat! Het was zo te horen geweldige dag samen met de meiden en Jozef (Eco Tours)
Cu you soon xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley